Toen

Aan het terras-tafeltje naast ons zaten twee jonge meisjes. Blond. Kort rokje. Splinternieuwe hak-schoentjes. De meest blonde een rode bloem in het haar.
Ze praatten over zijn, worden, blijven, komen, gaan en werpen. Of hoe ging het nu weer?

Ik heb het gevoel dat ‘wij’ (lees misschien ‘ik’) in onze tijd helemaal niet zo hip waren. Hakschoentjes kwamen pas bij het eerste loon.
Maar ik herkende het gesprek. Zorgeloos. Ik herkende het oeverloos klagen over zo'n fijn leventje. Ze zouden eens moeten weten.

Soms kan ik de neiging niet onderdrukken om het hen te zeggen. "Je zou eens moeten weten!" "Geniet!"
Gezeten op mijn stoel lijken hun zorgen zo fijn! Maar ok, op hun stoel lijkt die oude tante een beetje getikt.

Psychologie. Niet echt mijn favoriete vak geweest. Misschien daarom dat ik ook niet meer precies weet hoe het nu ging. Zijn, blijven, werpen.
Weet u het nog?