De speeches! Ze was de perfecte dochter, de perfecte zus, de perfecte schoondochter, de perfecte vriendin, de perfecte vrouw, de perfectie zelve. Ze was de liefste, de grappigste, de eerlijkste, de gezelligste, de slimste, de mooiste. Ze was alle perfecte adjectieven verzameld in één vrouw.
Terwijl ik en zoveel anderen verdomd goed weten dat ze in onze wilde studentenjaren niet altijd zo’n brave meid was. Dat ze soms heel slecht gezind kan zijn en niet altijd een even correcte zus was. Natuurlijk is ze een fijn mens en een goede vriendin, maar ze is vaak écht niet grappig, heeft een vreemd soort humor en zou zonder dat perfecte kapsel en die 70-minuten-durende make-up helemaal niet zo onweerstaanbaar zijn. Eigenlijk ziet ze er puur natuur ronduit slecht uit ’s morgens. Om dan nog maar te zwijgen van haar ochtendhumeur.
Ik hoop dus dat mijn vader dat ooit anders gaat doen.
Iets als “Ze is koppig, rancuneus en eigenwijs, ze kan een family-chips-pack in één keer opeten.... en ondanks alles... TOCH zien we haar graag.”
Wat vindt u daarvan? Zou toch ook best prima zijn, niet? Ik ben nu eenmaal niet zo perfect en zeker niet zo mierzoet. En dat mag iedereen van mijn part weten!
2 comments:
Groot gelijk... als kind was ze een vervelend wicht, al tiener last van kuren, ook nu nog moet je haar 's morgens best met rust laten.. ze zet nooit de melk in de frigo, ze 'vergeet' vaak af te wassen, ze vindt ongestreken kleren de max,... desalniettemin houden we van haar :p
Zoiets dus.
Glimlach en succes verzekerd denk ik zo ;-)
Post a Comment