Mijn rechter grote teen knelt. Ik kan niet stilstaan. Verrekte nieuwe laarsjes! Hoe meer het mijn aandacht krijgt, hoe stekender de pijn. Wiebelen van het ene been op het andere. Auw.
Had ik maar die sokjes aangetrokken. Zouden mijn voeten vast minder zweten. En ik wat beter stilstaan. Verrekte kantoor zonder airco!
Waarom kon ik niet kiezen voor ‘casual chic’, zoals dat tijdschrift van laatst. Nee. Ik moest en zou strikte klasse uitstralen. Hakken, niks ‘casual’. Recht voor de raap. Hoofd omhoog, borst vooruit. Ik weet wat ik wil.
Maar weet hij het?
Pff. Geen tijd meer gehad om mijn haar te checken. Een weerspannige lok strijkt over mijn rechter wang. Helaas, ik voel dat deze details het verschil zullen maken. Het zit niet mee.
Adem diep in en uit.
Kan ik niet toegeven dat de zenuwen niet gevoed worden door knellende schoenen, verstikkende hitte en nét niet de perfecte looks. Alle stress door hem. Een ja of een nee.
De deur gaat open.
Mollie, jouw beurt.
Het voelt een beetje als sterven.
No comments:
Post a Comment