De leer van het geduld

Ik mis je.

Liefst van al ga ik heel hard. Roekeloos. Recht vooruit.
Maar de mensen die ik omver rij, de twijgen die ik knak....... die zie ik pas als ik op het einde van de weg omkijk.
Als ik al omkijk.

Meestal ga ik hard. Roekeloos. Ongenaakbaar. Niet te buigen.
Buiten adem sta ik dan aan het einde van de weg, moe en uitgeput. Ik kijk niet meer om.
En daar lag je.

Had ik je maar gezien, dan kon ik je pijn wegkussen, dan had ik je omsloten met mijn warme lichaam. Ik had je gedragen, dagen en nachten lang.

Maar ik zag je niet liggen.
Ik ging alleen maar door. Alleen. Door.

En nu mis ik je.