Restjes

Hele Lieve Man en ik aten vandaag de laatste pannenkoeken op. Microgolf-warm, suiker met klonters... en toch wou ik niet zeggen dat hij ook slechts tweede keus was. Pannenkoeken blijven nu eenmaal niet warm, er zijn Altijd restjes en de suikerpot klontert nu eenmaal na ettelijke vettige lepels.
He he

Hele Lieve Man moest lachen. "Als ik de perfecte huisvrouw wou was ik toch nooit op jou gevallen, Mollie"

Een hoofd als een pioen.
Verdomme verdomme. Waarom kan ik toch niet op jou vallen?
Ik hou zoveel van jou.

Ik hou
toch
zooooveeel
van jou.

met suiker

Hoe zat het ook al weer?

Men neme 4 eieren.......
en toch, zonder 'echt' recept: heerlijke pannenkoeken op ons bord


Dank u oma, voor de oeroude kunst die je blijkbaar toch in mijn hoofd brandde.
Het heeft gesmaakt!!

Ben ik nu dom?

Ik ken een Hele Lieve Man.
Hij zou echt de pérfecte man zijn.
Attent, gevoelig. Zorgzaam, bewonderend. Hij laat me in de droom van de vier kindertjes. Hij zou er altijd voor mij zijn en me nooit kwetsen.
Hij is de man van het grote Altijd en Nooit.

En nu ziet hij me graag
Maar dat wil ik helemaal niet.

Ik wil het: "als jij sterft, dan sterf ik ook"
Ik wil de laaiende passie
Ik wil het sprookje.

Verdomme.

Als het morgen zomer was

Zou de wereld helemaal anders zijn als morgen de zon scheen?

Een klein beetje

Ik zag vandaag iemand sterven.

Het is niet zoals de eerste keer, met angst en verborgen paniek smeulendgloeienbranden onder mijn huid
Het is eerder met verwondering en een klein beetje nieuwsgierigheid. Met aanvaarding en respect.

Het is goed zo

27+1

In mijn hoofd is geen plaats voor zevenentwintig dingen.
Vanmorgen kwam nummer achtentwintig uit de lucht gevallen.

En nu?

wat als

Zou de wereld helemaal anders zijn?
Als ik morgen nu eens niet zou ontwaken.

Mijn beste vriendin is erg verdrietig.
Ze draagt een kindje in haar buik dat nog te klein is om te leven.
En dat ze misschien gaat verliezen.

Ik kijk naar de echo-beelden en wijs haar op het gevaar.
Zij kijkt naar de echo diezelfde plaatjes en ziet haar zoon met de handjes in de lucht

Lieverd, hecht je alsjeblief niet te veel
...versus....
Zie dat ventje zwaaien, kijk hem nou!

170 beats/minute
Zijn hartje

Kon ik je maar beschermen

170 beats/minute
Mijn hart

Waar?

Ik zag laatst in een film hoe iemand een zendertje aan zijn sleutels vastmaakte.
Weet iemand waar je zo’n zendertje kan kopen?

Het gebeurde me namelijk telkens weer.
WAAR
In godsnaam
WAAR ZIJN ZE?

Pijn

Er zijn zo van die dagen dat je denkt dat de zon nooit meer op komt.
Dat de wereld stilstaat.

Er zijn zo van die dagen dat je niet begrijpt hoe mensen kunnen lachen.
Ze lopen zorgeloos op straat.

En dan.
Zoals het altijd is
En zoals zo vaak gezegd:

-This too shall pass-

Soms

Soms zijn er twee dingen die je kan doen in het leven
Spreken
of
Zwijgen

Ik koos voor het tweede
Maar is het goud?

Er is een autistisch deel in mijn hart.

Gisteren appartementje gaan zien om te Verhuizen. U leest het goed, met hoofdletter V.

Ik voel weemoed bij het achterlaten van mijn favoriete stad. Ik kijk met pijn naar mijn mooie slaapkamer, de lamp die al zo lang scheef hangt in de keuken, de leuke kras naast de sofa.

There is no place like home.

Maar nog even, en mijn home ligt elders.

La ville où les projets prennent vie

Het is stil geweest...
http://www.carcassonne.org/

en daarmee weet u alles

Aan de wand

Haar linker mondhoek trilt. Hoezeer ook ze haar lippen probeert op elkaar te persen, die kleine zenuw blijft haar verraden.
Ze doet alsof het haar niks kan raken. Ze is “over”. “Er” over.
Maar ergens gelooft ze nooit nog zo van iemand te houden.
Ze denkt het te wéten. Nooit meer.

Het is lang geleden. Honderd dagen voorbij, honderden mensen ontmoet en graag gezien. Sindsdien.
Maar nooit zo.
Nooit meer zo.

Ik zie haar.
Zij is mij.
Mijn spiegelbeeld.

Fonofobie.

Hier volgt een bekentenis: ik kan niet telefoneren.

Ja, ik heb een grote mond.
Ja, mensen-contact is mijn dagelijkse job.
Ja, ik klets je de oren van het hoofd.

Maar ik durf niet telefoneren.

Nog net haalbaar, is een reservatie in een restaurant. Ik haal diep adem, spreek zo snel ik kan en voorbij is de historie. Maar telefoneren om iets te regelen maakt me ziek. En telefonisch meer uitleg vragen over een appartementenzoekertje, laat staan een afspraak maken ter bezichtiging... Ik sterf.

Ik durf niet telefoneren.

Hoe verklaar je dat nou?

Hakken

Ik heb jaren geleden leren lopen op hakken.
Ik moest het echt léren.

Ik herinnerde nog mijn eerste paar. Een beetje zelf-overschatting, want ik was maar liefst 7cm groter en het aantal passen dat ik kon zetten zonder vallen beperkte zich eveneens tot 7.
Gruwel! Pijn aan mijn scheenbeen, verkrampte kuiten, blaren aan de zijkant van mijn kleine teen. Ik kon me niet voorstellen dat ik op een dag VRIJWILLIG en met PLEZIER voor deze schoenen zou kiezen.

Dit was niet vrijwillig. Ik moest. Hakken zijn nu eenmaal sexy. En vrouwen willen sexy zijn. Dus moest ik wel op hakken lopen.

Mijn tweede paar was iets minder hoog. De ‘overgang’ tussen meisje met platte ballerina’s en mijn mooie,ondraagbare, maar o-zo-vrouwelijke eerste paar hakken. Ik herinner me de zovele feestjes die eindigden met op blote voeten te dansen. Het “ging niet meer”.

Het lukte. Ik kreeg stabiliteit en eelt, en stap uiteindelijk met ferme passen door de straten. Op mijn favoriete hakken. Nee, geen Manolo Blahniks. Maar SATC weerspiegelde toch ook een beetje mijn voorliefde.... Ik heb momenteel 32 paar hakschoentjes. (Nog) geen Imelda, maar ik ben er toch best blij mee!!

Toen

Aan het terras-tafeltje naast ons zaten twee jonge meisjes. Blond. Kort rokje. Splinternieuwe hak-schoentjes. De meest blonde een rode bloem in het haar.
Ze praatten over zijn, worden, blijven, komen, gaan en werpen. Of hoe ging het nu weer?

Ik heb het gevoel dat ‘wij’ (lees misschien ‘ik’) in onze tijd helemaal niet zo hip waren. Hakschoentjes kwamen pas bij het eerste loon.
Maar ik herkende het gesprek. Zorgeloos. Ik herkende het oeverloos klagen over zo'n fijn leventje. Ze zouden eens moeten weten.

Soms kan ik de neiging niet onderdrukken om het hen te zeggen. "Je zou eens moeten weten!" "Geniet!"
Gezeten op mijn stoel lijken hun zorgen zo fijn! Maar ok, op hun stoel lijkt die oude tante een beetje getikt.

Psychologie. Niet echt mijn favoriete vak geweest. Misschien daarom dat ik ook niet meer precies weet hoe het nu ging. Zijn, blijven, werpen.
Weet u het nog?

Door de bomen.

Heb ik al eens gezegd dat ik hou van wetenschap?

Wel, vandaag was het zover: ik zag het bos.
Alle bomen kwamen netjes logisch te staan. De es, de beuk, de hazelaar en zelfs de treurwilg.

Daar stonden ze.
Ik zag ze.

Het is zo zalig om het bos te zien!

Vriendschap

Creme Brulée
Vanille roomijs met verse aardbeien
Zachte chocoladecake, nog lauw

En dit alles overgoten met een glaasje Amaretto on the rocks.

Mmmmmh.....

Wannabees

Ze draaide de briljanten ring aan haar vinger rond. Eén perfect gemodelleerde wenkbrauw opgetrokken.
“Hij zag er aristocratig uit! Echt geweldig. Echt hé, mijn Luc, hij kan het zo goed uitleggen! Geweldig debat. Alleen spijtig dat de modellator hem steeds wou onderbreken."

- Ik onderdruk een glimlach. Niet te goed meer luisteren. En zeker niet nadenken. Terug naar de orde van de dag -

De leer van het geduld

Ik mis je.

Liefst van al ga ik heel hard. Roekeloos. Recht vooruit.
Maar de mensen die ik omver rij, de twijgen die ik knak....... die zie ik pas als ik op het einde van de weg omkijk.
Als ik al omkijk.

Meestal ga ik hard. Roekeloos. Ongenaakbaar. Niet te buigen.
Buiten adem sta ik dan aan het einde van de weg, moe en uitgeput. Ik kijk niet meer om.
En daar lag je.

Had ik je maar gezien, dan kon ik je pijn wegkussen, dan had ik je omsloten met mijn warme lichaam. Ik had je gedragen, dagen en nachten lang.

Maar ik zag je niet liggen.
Ik ging alleen maar door. Alleen. Door.

En nu mis ik je.

De moeilijke brief

De pen schrijft niet goed. Ze stokt af en toe een beetje, alsof ze weet dat het hoofd dat haar stuurt even hard aarzelt en deze woorden niet wil schrijven.

Ik maak de punt nat, kribbel wat doelloos op de onderkant van mijn schoen.
Ik lach om mijn trillende vingers. “Maak het nog wat erger, M.”
Zelfspot en tremor; deze twee typeren zoals steeds mijn graad van nervositas.

Ik zoek een postzegel, maar kan er geen vinden. Nochtans recent gekocht.
Het is een zwarte pen. Blauw was niet te vinden. Geen vrolijke kleurtjes voor deze brief.

Alsof er zoiets bestaat als “lot”.

Porseleinen Kast

Men moet nergens voorzichtiger mee zijn, dan met vooroordelen.
Werd weer pijnlijk duidelijk vandaag.

Auw.

De grote melancholie

Tot in de vroege uurtjes gedanst op het huwelijksfeest van een sinds-lang-vriendinnetje.

Alles was zo perfect!
De speeches! Ze was de perfecte dochter, de perfecte zus, de perfecte schoondochter, de perfecte vriendin, de perfecte vrouw, de perfectie zelve. Ze was de liefste, de grappigste, de eerlijkste, de gezelligste, de slimste, de mooiste. Ze was alle perfecte adjectieven verzameld in één vrouw.

Iedereen sloot de ogen en geloofde even in het sprookje.
Terwijl ik en zoveel anderen verdomd goed weten dat ze in onze wilde studentenjaren niet altijd zo’n brave meid was. Dat ze soms heel slecht gezind kan zijn en niet altijd een even correcte zus was. Natuurlijk is ze een fijn mens en een goede vriendin, maar ze is vaak écht niet grappig, heeft een vreemd soort humor en zou zonder dat perfecte kapsel en die 70-minuten-durende make-up helemaal niet zo onweerstaanbaar zijn. Eigenlijk ziet ze er puur natuur ronduit slecht uit ’s morgens. Om dan nog maar te zwijgen van haar ochtendhumeur.

Ik hoop dus dat mijn vader dat ooit anders gaat doen.
Iets als “Ze is koppig, rancuneus en eigenwijs, ze kan een family-chips-pack in één keer opeten.... en ondanks alles... TOCH zien we haar graag.”

Wat vindt u daarvan? Zou toch ook best prima zijn, niet? Ik ben nu eenmaal niet zo perfect en zeker niet zo mierzoet. En dat mag iedereen van mijn part weten!

Bij deze.

Kikkers

Om de hoek verscheen een grote, knappe man. Hij liep met een stevige pas, recht en zelfzeker. De vrijgezel in mij schoot wakker: fraai wild in zicht!

Hij kwam dichterbij en ik knikte goedkeurend bij het fijne hemd en de hippe jeans. Donkere haren, en ik heb het altijd gehad voor de donkere types. Mijn geluksdag.

En toen was hij nog slechts drie passen verwijderd. Het was K.
Hij had ooit nog in mijn jaar gezeten, aan de unief. Een 'studiegenootje', zoals men zegt. Jaren geleden was hij schuchter en grijs, viel niet op, had niet al te veel vrienden, 'niets bijzonders'. Damn, en nu loopt daar die rijzige man, waar ik mijn ogen niet kan van af houden. De kikker werd een prins.


En zo is het al een paar keer gegaan. 'Studiegenootjes', die je herkent, maar bij wie je toch een steelse blik op de badge moet werpen om je de naam te herinneren. En die grijze muizen blijken dan ambitieus en vlot en sociaal en érg goed in hun werk te zijn. Die schuchtere jongens geplaagd door acné, zijn nu de meest aantrekkelijke mannen. Mannen en vrouwen die je niet opvielen (of die je zelfs maar niks vond!), zijn niet zelden het meest grappige of stralende middelpunt van de omgeving.
Kikkers zijn prinsen en prinsessen.

(....ik kan het niet laten..... hoe zouden zij over mij denken?)

Sokken

Twee verschillende sokken aan mijn voeten vandaag.... Een donkerblauwe met witte stippen en een zwarte met een oranje streep.

Still, it made my day :-) (en vooral die van mijn collegaatjes)

Zondag

Deze laatste zomerdag ben ik even de meest gelukkige vrouw die hier het gras tussen haar blote tenen voelt kriebelen. Mijn telefoon bracht daarnet een fijn nieuwtje!

Zondag is een dag van heerlijk geurende koffie, je verliezen in dat spannende boek, een tros druiven schaamteloos laten slinken. Zondag is een echte vrienden-dag, een flesje Merlot kiezen voor vanavond, plannen maken voor de week. Zondag is de dag waarop ik mijn pantoffels van onder de kast haal en telkens opnieuw hoop dat het nooit meer maandag zou worden.
Vandaag is het zondag!

Bent u ook zo blij?

De wereld

Je kan de wereld indelen in twee soorten mensen: zij die het zeggen als er iets tussen je tanden zit, en zij die het niet zeggen.
Ik behoor tot de eerste soort.

Blij

Blij.

Terwijl ik Tien Grote Redenen heb om dat niet te zijn.
Omdat hij het niet ziet.
Om alles wat gezegd is.
Omdat mijn hart klopt in mijn keel als zijn ogen mijn richting uit dwalen.
Om alles wat niet gezegd is.
Zal ik doorgaan?

En toch...
Een zonnestraal kwam mij pesten door het raam, als een vervelend jeukend plekje en krabben helpt niet. En toen moest ik lachen.
Zomaar.
Gewoon blij.

Vuur

“Ik zal je niet tegenhouden, M”
Mijn zorgvuldig opgebouwde betoog stokten in mijn keel.
Hier is de witte vlag. Staakt het vuren.

Zijn ogen stonden vermoeid.
Geen strijd. De Zeven Grote Argumenten bleven roerloos liggen op het puntje van mijn tong.

“Je wist dit toch al voor je hier binnenstapte, M”
Zijn blik eerder bezorgd.
“Maar deze keuze is absoluut. Later is twijfel niet meer mogelijk. Een bepalende ja of een bepalende nee.”

De rollen keerden om. Twijfel kroop langzaam omhoog en begon te jeuken onder mijn huid.
“Vertel mij je minste twijfel, M.”
Er is geen weg terug.

“Geen twijfel”
Het vuur brandde in elke plooi.

Ik loog.

Deur op een kier

Mijn rechter grote teen knelt. Ik kan niet stilstaan. Verrekte nieuwe laarsjes! Hoe meer het mijn aandacht krijgt, hoe stekender de pijn. Wiebelen van het ene been op het andere. Auw.

Had ik maar die sokjes aangetrokken. Zouden mijn voeten vast minder zweten. En ik wat beter stilstaan. Verrekte kantoor zonder airco!

Waarom kon ik niet kiezen voor ‘casual chic’, zoals dat tijdschrift van laatst. Nee. Ik moest en zou strikte klasse uitstralen. Hakken, niks ‘casual’. Recht voor de raap. Hoofd omhoog, borst vooruit. Ik weet wat ik wil.

Maar weet hij het?

Pff. Geen tijd meer gehad om mijn haar te checken. Een weerspannige lok strijkt over mijn rechter wang. Helaas, ik voel dat deze details het verschil zullen maken. Het zit niet mee.

Adem diep in en uit.

Kan ik niet toegeven dat de zenuwen niet gevoed worden door knellende schoenen, verstikkende hitte en nét niet de perfecte looks. Alle stress door hem. Een ja of een nee.

De deur gaat open.

Mollie, jouw beurt.

Het voelt een beetje als sterven.

Een nieuw begin

Dikke vlokken dwarrelen in mijn haren. Ogen dichtgeknepen, ze verdragen het aanblik niet. Het kriebelt in mijn neus. Konden dit sneeuwvlokken zijn!
Maar het is maandag, zweetdruppels lopen over mijn gezicht. Gelukkig geen tijd gehad voor mascara vanmogen! 26°C geeft mijn onbetrouwbare thermometer bij het vogelbad. Mijn neus kriebelt van de dikke vlokken pluis. Pluispollen. **ik nies**

Gisteren al gedacht dat dit niet de beste dag uit mijn leven moest worden. Gisteren na twee glazen heerlijke Suidafricaanse wijn gezworen dat de nieuwe start er zou zijn.
Hier is het startschot.

Mijn hoofd is nog wat in de war. Hoe kan het ook, met hete pluispollen, terwijl het verlangt naar de gure aprilwind... Terwijl het droomt van stortbuien en een heerlijk harde storm. Donder. Bliksem. Je oprollen als een foetus onder het warme donsbed. Het zou me zoveel beter passen.
Maar hier is het startschot.
Geen tijd voor spijt.

GO